Recenzje sztuk teatralnych

W Teatrze Powszechnym w Warszawie powstała sztuka, który sięga do literackiego dorobku jednej z najwybitniejszych polskich dziennikarek i reporterek XX i XXI wieku – Hanny Krall. Inspirowana jej reportażami o czasach II wojny światowej inscenizacja przenosi na scenę historie prawdziwych ludzi, łącząc dokumentalny zapis z emocjami i teatralnym językiem.

Dnia 12 października 2025 r. w ramach festiwalu Ciało/Umysł 2025 zaprezentowany został spektakl-performance Edyty Kozak „Autoportret choreograficzny”. Na scenie pojawiła się nie tyle dojrzała artystycznie performerka, ile postać zatrzymana w stanie przejściowym – jakby coś w niej dobiegło końca, choć jeszcze nie wiadomo, ku czemu to prowadzi. Ciało było obecne, lecz brakowało mu wyraźnego impulsu, kierunku i wewnętrznej iskry – jakby balansowało między potrzebą wyrażenia czegoś a poczuciem bezsensu. Nie była to cisza wynikająca z pełnej kontroli i świadomości, lecz raczej z procesu wewnętrznego dojrzewania, w którym nowa forma dopiero się może wyłonić. A być może był to nawet silniejszy moment zatrzymania – pełen pustki jeszcze nieoswojonej, może wciąż bolesnej. Widzowie mogli odnieść wrażenie, że spektakl mówi więcej, niż artystka zamierzała. Czy mieliśmy do czynienia ze świadomym rozmontowaniem formy – czy raczej przypadkowym odsłonięciem jej rozpadu?

Spektakl Jérôme’a Bela, opatrzony bezpretensjonalnym tytułem „Jérôme Bel”, to cyfrowo utrwalona artystyczna opowieść o jego długim procesie dojrzewania – zarówno jako człowieka, jak i artysty. Każdy etap tej drogi Bel komentuje osobiście, tworząc dzieło czytelne dla odbiorcy, a zarazem niezwykle oryginalne. Tym intymnym doświadczeniem podzielił się z warszawską publicznością podczas tegorocznego Festiwalu Ciało/Umysł. Opowieść o swoim „tańcu życia” powierzył Wojtkowi Ziemilskiemu, który – jako interpretator i medium – odczytał ją przez pryzmat własnej wrażliwości i doświadczenia artystycznego.

Dorota Masłowska znów zagląda Polakom w duszę – z ironią, błyskotliwością i niebywałą trafnością. W inscenizacji Teatru Współczesnego w Warszawie spektakl „Między nami dobrze jest” ożywa słowami autorki, które nadal śmieszą, uwierają i zmuszają do myślenia. To opowieść o współczesnej Polsce – tej, która wciąż nie potrafi uwolnić się od własnych mitów i przyzwyczajeń.

W świecie, w którym granice między człowiekiem a technologią coraz bardziej się zacierają, teatr staje się miejscem zadawania najtrudniejszych pytań. Spektakl Natalii Korczakowskiej wystawiony w STUDIO teatrgaleria w Warszawie podejmuje temat sztucznej inteligencji – w głęboko ludzkim wymiarze, stawiając widza wobec pytań o etykę, odpowiedzialność i wpływ postępu technologicznego na naszą codzienność.

W kameralnej przestrzeni Teatru STUDIO powstała poruszająca opowieść o stracie bliskiej osoby. Spektakl „U mnie wszystko w porządku” wyreżyserowany przez Cezarego Tomaszewskiego nie szuka efektów, lecz wnika w ludzkie emocje, ciemniejszą stroną życia i głęboką żałobę. Jego siła tkwi w odwadze mierzenia się z bólem oraz w świadectwie, które pozostaje po tych, którzy odeszli.

W „Szaleństwie nocy letniej” Teatru Współczesnego w Warszawie humor i absurd stają się zabawnie przekorną opowieścią o codziennych niepokojach człowieka. Spektakl balansuje między absurdem a autentycznością, swobodą formy a głębią obserwacji. To, co z początku jawi się jako lekka gra, okazuje się trafnym komentarzem do współczesności. A muzyka na żywo nadaje całości dodatkowej intensywności.

30 czerwca 2025 roku, na zaproszenie Międzynarodowego Festiwalu Tańca Współczesnego Zawirowania, odbył się poruszający spektakl duetu tancerzy z Hiszpanii. W prostocie i uważności – poruszali się bez słów. Naturalny ruch, utkany z ciszy, półmroku i światła, prowadził przez temat natury i domu, przynależności i bycia „tu i teraz”. To był zachwyt nad złożonością ludzkiej egzystencji i głębią cielesnego bycia w świecie. Bezpretensjonalne, głębokie i prawdziwe doświadczenie.

Wieczór 26 czerwca 2025 roku na Międzynarodowym Festiwalu Tańca Współczesnego Zawirowania upłynął pod znakiem trzech prezentacji scenicznych. Publiczność miała okazję zobaczyć dwa spektakle włoskiej grupy Compagnia Bellanda – „Simposio” i „La Dolce Vita” (w choreografii Giovanniego Leonarduzziego i Lii Claudii Latini) oraz „Ja – Teresa” w choreografii Stefano Silvino. Układy włoskiej grupy wyróżniały się dynamiczną fizycznością, ale prostotą przekazu, natomiast propozycja Silvino – bardziej introwertyczna i trudniejsza emocjonalnie – budowała napięcie wokół kruchej ludzkiej tożsamości, uzależnionej od aprobaty zewnętrznego świata. Zestawienie tych estetyk stworzyło ciekawy wieczór – pełen kontrastów, ale też dopełniających się sposobów opowiadania ruchem o życiu.

Czy można śnić obraz, który jest tylko iluzją? A co, jeśli nagle zacznie się poruszać? „Late Lovers of Moon Snow” Teatru Rozbark z Bytomia to taneczna opowieść inspirowana twórczością René Magritte’a – pełna fizycznej, mocnej ekspresji oraz tajemniczych, dziwnych skojarzeń, które przenoszą widza w świat nielogiczności i ludzkich zawiłości. Spektakl balansuje między oryginalnością a nierównością – obok intrygujących, głębokich metaforycznych epizodów pojawiają się fragmenty słabsze, mniej dopracowane. Pokaz jest częścią Międzynarodowego Festiwalu Tańca Współczesnego Zawirowania.